Sylvia Witteman schrijft in haar column van afgelopen zaterdag over de bibliotheek in haar puberjaren. Drie boeken mochten er slechts geleend worden per keer.
En PANG, daar is hij, mijn jeugdherinnering, mijn frustratie. Weer helemaal vers.
Ik ben een jaar of 10, hooguit 11. We wonen nog in Uithuizen, helemaal in het noorden van de provincie Groningen. Eind jaren 60. Er is een bibliotheek, in de Schoolstraat. De bieb is alleen open op dinsdag en vrijdag.
Het is vrijdag. En vakantie? Of zomaar een vrije dag? Vermoedelijk slecht weer. Ik ga naar de bibliotheek, boeken uitzoeken. Je mag er twee lenen, twee gewone boeken. Daarnaast mag je nog twee studieboeken lenen. Ik herinner me bij de studieboeken een serie over mensen als Madame Curie, Albert Schweitzer, Koning Willem lll. Interessante, maar brave boekjes die mijn kennis van de geschiedenis kleuren. De wereld is klein en overzichtelijk.
Welke boeken ik deze vrijdag leen weet ik niet meer. Wel weet ik dat ik ze nog dezelfde vrijdag uitgelezen heb. Het moet echt slecht weer geweest zijn.
Het is nog steeds vroeg, de bibliotheek is nog open. Ik ga terug, lever mijn boeken in en zoek nieuwe uit. Ik denk dat ik nu zeker op het formaat let, geen dunne boeken want ze moeten een heel lang weekend mee. Misschien moet het gehaast, het zal tegen sluitingstijd lopen.
Ik ken de dame achter de balie van gezicht, niet van naam. Ze is streng, en niet vriendelijk. Als ik de boeken neerleg zegt ze dat ik ze niet mee kan nemen; ik heb al boeken geleend vandaag.
Ik neem aan dat ik heb geprotesteerd. Ik heb de boeken al ingeleverd. Maar ik ga met lege handen naar huis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten