De afgelopen week ben ik met 6 vriendinnen naar Lech geweest. Het weer leek niet zo goed maar dat viel uiteindelijk toch wel mee. Zeker later in de week was het prachtig toen de temperatuur weer onder nul zakte en er 's nachts een nieuwe sneeuwlaag bij kwam. Tijdens de vorige wintersport was het wandelen mij goed bevallen en de mogelijkheden hier waren ook prima. Met als gevolg dat ik niet de piste op ben geweest.
We kwamen op zondag aan. Maandag besloten we met zijn vijven naar Zug en Älpele te lopen. Van twee jaar geleden wisten we nog dat er een leuke hut was in Älpele.
 |
| brug over de Lech |
Het weer was weliswaar wat bewolkt maar niet slecht, en we verheugden ons op iets lekkers in de hut. Helaas, toen we er bijna waren kwam ons iemand tegemoet die vertelde dat het vandaag Ruhetag was; de hut was niet open. We besloten daarom maar terug te gaan en de langere route voorbij de hut een andere keer te doen.
Dinsdag lag er wat verse sneeuw en werd er door minder mensen gewandeld. Met zijn drieën namen we de lift naar Oberlecht om vervolgens verder omhoog te lopen. Dat viel nog niet mee, maar hier waren gelukkig voldoende mogelijkheden om even wat te drinken. Bij Hotel Mohnenfluh konden we heerlijk op het terras zitten. Daarna met z'n tweeën verder naar boven, langs Skyspace Lech, het kunstwerk van James Turrell (die we al kennen van Kijkduin) en nog verder omhoog.
 |
Er waren wolken maar we zagen gelukkig ook regelmatig de zon.
Dat was woensdag helaas anders; de hele dag bewolkt en regen. Geen weer om te skiën. Daarom besloten we te gaan langlaufen. We konden een les regelen van twee uur. Dat was een groot succes. De loipe volgde de Lech naar Zug, waardoor we, ondanks de regen, toch mooie uitzichten hadden.
De regen van woensdag ging in de nacht over in sneeuw en donderdag was het overdag voor het eerst ook onder nul. Dus een mooie laag sneeuw en prachtig besneeuwde bomen. En zon, ideaal om met de lift naar boven te gaan, naar de Rüfikopf. Boven bleek helaas een van de twee wandelroutes afgesloten te zijn. Maar we genoten van de route die wel open was en van het uitzicht bij het restaurant. En van de Kaiserschmarren daar..
Na het rondje gingen we weer met de lift naar beneden en vervolgens met de bus naar Zürs. Van Zürs naar Lech loopt het wandelpad naar beneden; dat leek ons prettiger dan omhoog lopen. Het bleek wel glad, op een gegeven moment gingen de spikes onder de schoenen.
Vrijdag ging Älpele in de herhaling. We namen de bus naar het eindpunt voorbij Zug en namen de lange route waarbij het wandelpad en de loipe samenlopen. Dit bleek een schitterende maar wel zware route, met nogal wat klimmen en dalen. Met als beloning een apfelstrudel in de hut die nu wel open was. Terug ging het helemaal lopend naar het hotel. Met zo'n 17 km op de teller!
 |
| Gasthaus Älpele, we zijn er nog lang niet |
De mooiste dag was zaterdag; een hele dag zon. Mooi genoeg om de klim naar de Kriegeralpe te proberen. Omdat we hoog begonnen - met de stoeltjeslift naar de Schlossköpfe - viel het klimmen uiteindelijk goed mee. Maar de rösti met spek en ei bij de Kreigeralpe was toch zeer verdiend en heel welkom.
 |
| We zien de rest van de groep op de ski's voorbijflitsen |
 |
| Naar beneden ging het een stuk beter |
