Utrechtse Heuvelrug (2)

Wandelen op de Utrechtse Heuvelrug wordt al een tijd afgeraden vanwege de aanwezigheid van een wolf met onvoorspelbaar gedrag. De wolf (Bram) mocht afgeschoten worden. Vorige week is er een wolf gedood, maar het is nog niet duidelijk of het Bram was.

Toch besloten wij woensdag om de NS-wandeling te gaan lopen. Ruim een jaar geleden liepen we deze wandeling tussen de stations Driebergen-Zeist en Maarn ook al (zie hier). We vonden het een prachtige wandeling, voor herhaling vatbaar. 

Het idee was om de wandeling nu in omgekeerde richting te doen. Het zou wellicht was lastiger te volgen zijn want de beschrijving was er alleen voor een vertrek in Driebergen-Zeist, maar met de uitgeprinte kaart erbij moest het vanaf Maarn ook lukken. Dachten wij.

We waren niet echt vroeg vertrokken en de verbindingen waren niet optimaal. Daar kwam nog een flinke vertraging in Utrecht bovenop, en even twijfelden we of we nog wel voor het donker bij het eindpunt zouden zijn, maar met flink doorstappen moest het lukken.

De vorige keer hadden we het laatste stuk in Maarn flink ingekort; dit stuk was dus nieuw voor ons. Het stond vanaf het station goed aangegeven en we lieten al snel het dorp achter ons en na de zandvlaktes kwamen we al snel in het bos.

Het was overal erg rustig, we kwamen alleen wat kabouters tegen.

 

Zo hier en daar was het nat, maar de meeste paden waren prima.

We zagen ook nog wat aardig wat paddenstoelen.

 

Ter hoogte van de Pyramide van Austerlitz liepen we langs de theekoepel, die herinnerden we ons nog van de vorige keer. We besloten om nu wel even de piramide te gaan bekijken, hoewel we wisten dat hij wegens onderhoud gesloten was.

Bij de piramide zagen we weer NS-bordjes staan. We volgden die, maar na een tijdje bleek dat we niet in de goede richting liepen. Terug naar de theekoepel en daar het pad weer opgepakt. We bereikten Austerlitz zonder probleem en daar bleek inderdaad het café gesloten te zijn. We aten onze boterhammen naast de jeu de boulesbaan en liepen verder; tijd om lang te blijven zitten was er niet.

We wisten dat we nu weer het bos in moesten maar waar? Er stonden geen bordjes, maar op basis van de (omgekeerde) routebeschrijving dachten we het juiste pad te hebben gevonden. Op een gegeven moment zagen we weer bordjes, we kwamen nu op een open stuk. Het kwam Martin erg bekend voor van de vorige keer, maar het water wat we toen zagen, zagen we nu niet. Waren we verkeerd gelopen? GoogleMaps en Strava lieten inderdaad zien dat we niet meer naar het westen liepen maar weer richting Austerlitz gingen. Oei, dat was niet de bedoeling. Omkeren dus. Er waren geen bordjes meer, met als gevolg dat we de lus naar het noorden misten. Dat was niet zo erg; we liepen wel dicht langs het lawaai van de A12, maar het liep wel vlot door. De zon brak nu ook even door zodat we zeker wisten dat we nu naar het westen liepen.

Net voor vieren en nog ruim voor het invallen van de duisternis kwamen we op het station Driebergen-Zeist aan, met bijna 17 km op de teller.

Bij het rondje ging het mis

Zo had het gemoeten

PS De doodgeschoten wolf was inderdaad Bram.

NS-wandeling Lange duinen (Amersfoort - Soest Zuid)

 We willen graag nog eens de NS-wandeling Utrechtse Heuvelrug doen, van Driebergen Zeist naar Maarn;  die is ons vorig jaar erg goed bevallen (zie hier). Maar er loopt een wolf rond die onvoorspelbaar gedrag vertoont, en er wordt daarom afgeraden om daar te gaan wandelen. Martin vond de Lange-duinen-wandeling, vanaf Amersfoort. Met een korte variant (tot aan Soest-Zuid) of een langere variant (tot aan Hollandse Rading. Die laatste is 22,5 km. Dat is wel veel. En omdat we ook nog even Amersfoort willen bekijken, houden we het bij de korte variant (12 km).

In Amersfoort bekijken we de Amersfoortse Kei en we slenteren door het oude centrum. Mooie stad. Leuk om nog eens een rondvaart te doen, maar daar hebben we nu geen tijd voor. 

 

 

Na een kop koffie met cheese cake in het gezellige Stadscafé Amersfoort lopen we terug naar het station waar de wandeling begint.

Eerst langs een aantal oude NS-gebouwen zoals de voormalige wagenwerkplaats, en over de gele rolbrug. Dan nog een flink stuk evenwijdig aan het spoor. 

de gele rolbrug

Nadat we het spoor over zijn komen we eindelijk buiten de bebouwing en in het bos. We lopen langs het openluchttheater; er staan spiegelende zuilen die mooi de kleurrijke bladeren reflecteren.

We lopen langs een vijver. Er staat een bankje, en het is bijna één uur; dus tijd voor een boterhammetje.

hier zou je ook zomaar een wolf kunnen tegenkomen

Het bos is druk; erg veel mensen met honden. Na een tijdje komen we bij een heideveld.

Verderop lopen we langs de zandverstuivingen. Dwars door het zand loopt het lastig, maar de rest is goed te doen, hoewel de route grotendeels onverhard is.

We lopen nu afwisselend door het bos en langs of over het zand. In het bos zien we een eekhoorn een boom in klimmen; hij blijft net lang genoeg zitten om op de foto te kunnen zetten.

Voordat we in de bewoonde wereld terugkeren lopen we nog een flink stuk langs de duinen. Het is nog maar iets na drieën maar de zon staat al laag; onze schaduwen lijken erg lang en slank.

12 km, dat hebben we weer goed gedaan!

Omdat niemand ons laat oversteken missen we net de trein die maar eens in het half uur gaat. De rest van de reis verloopt voorspoedig.

Hollandse Duinen - wandelen bij Noordwijkerhout

Voor morgen werd code oranje afgegeven, vandaag was het nog rustig - de stilte voor de storm, meldden  alle weerberichten - dus daar maakten we nog even gebruik van. 

Op zoek naar een wandeling in de omgeving zaten we door ons ANWB-wandelrouteboek te bladeren. We vonden de Piet Floris en Kachelduinwandeling bij Noordwijkerhout. Blijkbaar hadden we die in 2013 al eens gelopen, er stonden wat aantekeningen bij. Lang geleden, dus prima om nog eens een keer te doen. 

Naast de beide routes uit het ANWB-boek bleek er nog een derde route te zijn, de Maloteroute. Deze bleek aan te sluiten op de Kachelduinwandeling. We besloten die twee te combineren en dan te kijken of we ook nog de Piet Florisroute er aan zouden vastknopen.

Bij de parkeerplaats stond een enigszins verweerd bord met de wandelroutes.

Het eerste deel liep door het bos. De bomen waren nog niet allemaal verkleurd. We zagen maar weinig paddenstoelen.

een dark honey fungus?

Daar waar de Maloteroute aansloot op de Kachelduinroute kwamen we in de duinen. Meteen een flinke klim met een geweldig uitzicht. Een prachtige plek om even koffie te drinken; we hadden onze thermoskan meegenomen. 

Halverwege de Maloteroute werd het wat drukker; hier zat ook nog een ingang. We keken uit op kale (bollen?)velden en een park met vakantiewoningen. Weer naar het noorden was er een best wel steile oprit naar het strand. Die namen we even mee, goed voor de kuiten. In de verte zagen we de hoogbouw van Noordwijk.

Om de Piet Florisroute te nemen moesten we eerst weer terug naar de parkeerplaats. Volgens de kaart zou een stukje afsnijden ook kunnen, maar we besloten ons aan de oranje paaltjesroute te houden. Dt bleek nog niet heel eenvoudig, kort na het begin zagen we zowel naar links als naar rechtdoor een oranje paaltje. We kozen voor het pad links; vooral omdat er op de kaart een kopje stond afgebeeld; een soepje zou er wel ingaan. Bij een kruising zagen we nóg een oranje paaltje, naar links. Dat leek niet te kloppen; later bedachten we dat dat waarschijnlijk voor fietsers bedoeld was. Naar het noorden zagen we een groot gebouw, dat hoorde waarschijnlijk bij de golfclub. Een koffietentje kwamen we niet tegen. Later zagen we dat er een strandtent was; waar wij voor de strandopgang naar rechts liepen hadden we nog even door moeten lopen. 

We bleken de oranje route niet helemaal goed gelopen te hebben zagen we later op strava;

 

Keukenhof

Keukenhof? Dat is toch iets voor het voorjaar? Ja, wij gingen dan ook niet naar het bollenspektakel maar naar het kasteel Keukenhof. Martin kwam het tegen, op zoek naar een wandeling en zag toen dat er op bepaalde dagen ook rondleidingen werden gegeven in het kasteel. Dat leek ons wel wat. We konden nog net twee plaatsen reserveren voor de rondleiding van half twaalf. 

Het kasteel is al honderden jaren oud maar er heeft in het begin van de 19e eeuw een ingrijpende verbouwing plaatsgevonden toen Cecile Marie de ingang verplaatste om een ruime hal te creëren en torens liet aanbouwen zodat het huis een echt kasteel werd.

De oorspronkelijke voorkant

De nieuwe entree

De kamers voor het personeel zijn wat eenvoudiger

De rondleiding liep wat uit, we waren ruim 1,5 uur bezig, maar het was leuk om te volgen. Na de tour  liepen we naar de boerderij waar we heerlijk lunchten. Toen de wandeling; eerst terug naar de auto om andere schoenen aan te doen want we wilden het laarzenpad lopen. Het lukte ons echter niet - ondanks het bord met de luchtfoto - om het pad te vinden.

Waar zijn wij en waar begint het pad?

Al zoekende kwamen we bij een ommuurde tuin met dahlia's. Ze waren iets over hun hoogtepunt heen, maar er zaten nog genoeg mooie bloemen tussen.

In plaats van het laarzenpad liepen we uiteindelijk een een mooi rondje door het bos net buiten het landgoed.

 

 

De uiteindelijke  route. Onderaan het bos; de rechte lijn was in werkelijkheid geen recht lijn maar een foutje van Strava (of zijn gebruiker).